روز جهانی پسوریازیس

به گزارش روابط عمومی پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، روز جهانی پسوریازیس یک رویداد سالانه است که مخصوصاً به افراد مبتلا به آرتریت پسوریازیس اختصاص دارد. روز جهانی پسوریازیس رویدادی در سراسر جهان است که به منظور صدایی بین المللی به 125 میلیون نفر مبتلا به آرتریت پسوریازیس برگزار می شود.
پسوریازیس نوعی بیماری خود ایمنی پوستی است که به بیماری صدف هم معروف است. در بیماری پسوریازیس سلول های پوستی تا ۱۰ برابر سریعتر از حد نرمال تکثیر یافته و سلول ها به سرعت در سطح پوست ساخته می شوند. این فرآیند باعث می شود که لکه های قرمز و بر آمده، پوشیده با پوسته های سفید ایجاد شود. این لکه ها همراه با خارش بوده و گاهی دردناک هستند و می توانند در هر نقطه ای از بدن رشد کنند، اما اکثرشان در پوست سر و اطراف مفاصلی مانند آرنج و زانو دیده می شوند.
& پسوریازیس به هیچ وجه مُسری نبوده و نمی تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. حتی تماس پوستی نزدیک نیز باعث انتقال بیماری به فرد دیگر نمی شود. اما گاهی اوقات در اعضای مختلف یک خانواده ممکن است دیده شود.
این بیماری از انواع بیماری های خود ایمنی و التهابی بوده که درمان مشخصی ندارد. گاهی علائم این بیماری عود می کند و گاهی دیگر بیماری به حالت خاموش و بی علامت در می آید.
بیماری پسوریازیس در موارد خفیف تر فقط قسمت های محدودی از بدن را درگیر می کند. اما متاسفانه در موارد حادتر می تواند ضایعات پوستی ضخیم و گسترده ای را در تمامی بدن به وجود بیاورد.
علائم و بروز بیماری پسوریازیس در افراد مختلف، متفاوت می باشد. این علائم با توجه به نوع بیماری پسوریازیس فرق دارند. از عوارض عمومی این بیماری می توان به ملتهب و قرمز شدن پوست نواحی درگیر در بدن فرد بیمار اشاره کرد. در بیماری پسوریازیس ضایعات پوستی به طور معمول به رنگ نقره ای مایل به سفید یا همان رنگ صدف بوده و ضخیم هستند. که اغلب زیر این پوست صدفی،زخم های قرمز رنگی وجود دارد.
در موارد شدید تر این زخم ها ترک خورده و حتی خونریزی می کنند. همچنین ممکن است بیمار در قسمت های قرمز رنگ و زخمی، درد داشته باشد یا اینکه در اطراف ضایعات پوستی احساس خارش و سوزش کند. در ناخن ها ممکن است ضخامت و یا فرورفتگی هایی به وجود آید. همچنین مفصل های درگیر در این بیماری دردناک و متورم می شوند.
هرچند علت پسوریازیس به طور کامل مشخص نشده، اما به نظر می رسد که با برخی مشکلات سیستم ایمنی مرتبط با سلول های لنفوسیت T& و نوتروفیل ها، مربوط است. پسوریازیس یک بیماری خودایمنی است، بدین معنی که سلول های ایمنی بدن به سلول های سالم حمله می کنند.
& عملکرد اصلی سلول های لنفوسیت& T به طور معمول، محافظت بدن در برابر مواد خارجی مانند ویروس ها یا باکتری ها است. اما در پسوریازیس، سلول های لنفوسیت T به اشتباه به سلول های سالم پوست حمله می کنند، درست مانند زمانی که می خواهند زخمی را ترمیم کنند یا با عفونتی مقابله کنند.
عروق خونی متسع در مناطق آسیب دیده پسوریازیس باعث گرمی و قرمزی در ضایعات پوستی می شود.این فرآیند تبدیل به یک چرخه مداوم می شود که در آن سلول های پوستی جدید به سرعت (طی چند روز به جای چند هفته) تکثیر شده و به سطح پوست می آیند و در آن انباشته می شوند. نهایتا این سلول ها& پلاک های ضخیم وپوسته دار را در سطح پوست ایجاد می کنند و تا هنگامی که با درمان، این چرخه را متوقف نکنند، ادامه می یابد. درست است که چگونگی اختلال درعملکرد سلول های& T در افرادی که مبتلا به پسوریازیس هستند، کاملا مشخص نیست اما محققان بر این باورند که هم عامل ژنتیک و هم عوامل محیطی در ایجاد این بیماری نقش دارند.
از عوامل تحریک کننده این بیماری در بدن می توان به موارد زیر اشاره کرد:
•عفونت هایی مانند استرپتوکوک گلو یا عفونت های پوستی
•آب و هوا به ویژه آب وهوای سرد و خشک
•آسیب دیدگی های پوستی مانند بریدگی، خراش، گزیدگی یا آفتاب سوختگی شدید
•استرس
•کشیدن سیگار و مصرف زیاد الکل
•مصرف داروهای خاص مانند هیدروکسی کلروکین، لیتیوم، دارو های ضد مالاریا و برخی دارو های فشارخون (مانند بتابلاکر ها)
متأسفانه هیچ درمان قطعی برای پسوریازیس وجود ندارد اما طیف وسیعی از درمان ها وجود دارند که می توانند علائم و ظاهر این زخم های پوستی را بهبود ببخشند. برخی، رشد سلول های جدید پوستی را کند می کنند و برخی دیگر خارش و خشکی پوست را تسکین می دهند. پزشک شما با توجه به اندازه بثورات، نقطۀ ظهور علائم، سن، وضعیت عمومی سلامت و سایر موارد، یک برنامه درمانی مناسب را انتخاب خواهد کرد. در بیشتر موارد اولین درمان مورداستفاده یک درمان موضعی است که موارد زیر را شامل می شود:
•کرم های استروئیدی
•قطران زغال سنگ که عموماً در لوسیون ها، کرم ها، شامپو ها و محلول های شوینده حمام که عموماً برای درمان پسوریازیس پوست سر استفاده می شود.
•کرم های رتینوئید
•مرطوب کننده پوست های خشک
اگر روش های درمانی فوق مؤثر نباشند یاعلائم بیماری شدید باشد ممکن است از پرتودرمانی استفاده شود که به واسطه آن پوست در معرض انواع خاصی از اشعه ماوراء بنفش قرار می گیرد تا رشد سلول های پوستی کند شود.
& اما در موارد شدید تر که روش های مذکور بی نتیجه باشند ممکن است از درمان های سیستمیک استفاده شود. یعنی داروهای خوراکی یا تزریقی که کل بدن را تحت تأثیر قرار می دهند مانند:
•رتینوئید ها
•درمان های بیولوژیکی: این درمان ها با سرکوب کردن سیستم ایمنی بدن (که در پسوریازیس بیش ازحد فعال است) باعث کنترل بهتر التهاب ناشی از بیماری می شوند.
•داروهای مهارکننده آنزیم: داروی آپرمیلاست دارای تاییدیه سازمان دارو و غذای امریکا برای بیماری های التهابی مزمن مانند پسوریازیس استفاده می شود. این دارو نوعی قرص است که آنزیم خاصی را در بدن مهار می کند و سرعت واکنش هایی در بدن که منجر به التهاب می شوند را کاهش می دهد.