تست فیبرینوژن

اطلاعات تکمیلی درباره آزمایش فیبرینوژن:

فیبرینوژن از پروتئین های رشته ای پلاسما می باشد که در کبد سنتز شده و به عنوان یک پروتئین واکنشگر فاز حاد در طی التهاب یا نکروز بافتی افزایش پیدا می کند. افزایش سطح فیبرینوژن در ارتباط با افزایش احتمال خطر بیماری کرونر قلب(CHD)، سکته، انفراکتوس میوکارد (MI) و بیماری شریان های محیطی است. کاهش آن در مبتلایان به بیماری کبدی، سوء تغذیه و کوآگلوپاتی ها مانند انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) مشاهده می شود. انتقال مقدار زیاد خون نیز موجب کاهش سطح آن می شود، زیرا خون ذخیره فاقد فیبرینوژن است. کاهش سطح فیبرینوژن موجب افزایش زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT) می شود. حاملگی و تجویز استروژن ها موجب افزایش فیبرینوژن می گردد.

علت انجام تست فیبرینوژن:

1. بررسی اختلالات انعقادی و خونریزی دهنده مشکوک به علت ناهنجاری فیبرینوژن (فاکتور I) با منشاء اکتسابی یا ارثی با تشخیص افزایش یا کاهش غلظت فیبرینوژن در پلاسما.

2. ارزیابی پایش و درمان بیماران مبتلا به انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) و فیبرینولیزیس

روش آزمایشگاهی فیبرینوژن:

روش Clauss (زمان تشکیل لخته(, RID، کالریمتریک، روش Ellis و استرونسکی (کدورت سنجی)، PT-based method

فیبرینوژن_Fibrinogen:

فیبرینوژن پروتئین فراوانی است که در کبد سنتز می شود و در پلاسمای خون انسان با غلظت های 1.5-4 گرم در لیتر در افراد سالم با نیمه عمر طبیعی 3-5 روز وجود دارد. با فیبرین تولید شده توسط برش با واسطه ترومبین، فیبرینوژن نقش مهمی در بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژیکی ایفا می کند. فیبرینوژن دارای یک ساختار سه گرهی است، به عنوان مثال، یک دامنه E مرکزی شامل مناطق آمینه پایانی سه پلی پپتید مجزای جفت شده، و دو حوزه D خارجی یکسان است. این سه گره توسط دو ناحیه سیم پیچی به هم متصل می شوند. مولکول های فیبرینوژن از دو مجموعه از زنجیره های Aalpha;-، Bbeta;- و gamma; با پل دی سولفید تشکیل شده اند. هر مولکول شامل دو حوزه D بیرونی است که توسط یک بخش سیم پیچ به یک دامنه E مرکزی متصل می شوند. فیبرین پس از جداسازی ترومبین فیبرینوپپتید A (FPA) از زنجیره های فیبرینوژن Aalpha; تشکیل می شود، بنابراین پلیمریزاسیون فیبرین آغاز می شود.