تست 3 دقیقه ای تشخیص بیماری پارکینسون

به گزارش روابط عمومی پایگاه اطلاع رسانی علوم آزمایشگاهی ایران، بیماری پارکینسون شایع ترین اختلال عصبی بعد از آلزایمر است که هیچ درمان شناخته شده ای ندارد.
دانشمندان در بریتانیا تکنیک جدیدی را توسعه داده اند که ممکن است به سرعت و با دقت بیماری پارکینسون را در مراحل اولیه آن شناسایی کند.
آزمایش غیر تهاجمی آنها فقط سه دقیقه طول می‌ کشد تا سبوم را از نظر بیومارکر های خاص بررسی کند. سبوم ماده چربی تولید شده توسط غدد سبابه پوستی است.
محققان دانشگاه منچستر در بریتانیا می‌ گویند راهی برای بررسی ترشحات پوستی به منظور تشخیص بیماری پارکینسون یافته اند. فرآیند ساده و سه دقیقه ‌ای آنها از سواب ‌های پنبه‌ ای برای شناسایی صد ها لیپید منحصربه ‌فرد مرتبط با این بیماری استفاده می ‌کند.
آنها معتقدند که شناسایی نشانگر های زیستی قوی برای تکمیل تشخیص بالینی، گزینه‌های درمانی را تسریع می‌کند.
افزایش تولید سبوم، ماده ‌ای روغنی که به طور طبیعی بر روی تمام پوست انسان وجود دارد، یک علامت مهم بیماری پارکینسون است که برای اولین بار در سال ۱۹۲۷ ثبت شده است.
تجزیه و تحلیل بیوفلوئید نشان داده است که شروع بیماری پارکینسون می‌ تواند تغییراتی در ترکیب آن ایجاد کند.
تیم تحقیق ۱۵۰ نمونه سبوم از شرکت کنندگان را جمع آوری کرد، از جمله ۷۹ نمونه از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون و ۷۱ نمونه دیگر به عنوان گروه کنترل افراد بدون بیماری استفاده شد.
در نهایت، ۴۲۰۰ ویژگی منحصر به فرد در سبوم ها تشخیص داده شد. از این تعداد، ۵۰۰ مورد بین افراد مبتلا به پارکینسون در مقایسه با گروه کنترل متفاوت بودند.

سبوم چیست؟
سبوم ماده ای روغنی است که در غدد سباسه تولید می شود.
این ماده با مولکول های چربی به نام لیپیدها ترکیب شده و یک پوشش محافظ روی سطح پوست ایجاد می کند.
این لیپیدها به آبرسانی پوست کمک کرده و از آن در برابر عوامل بیماری زا بالقوه مضر مانند باکتری ها و قارچ ها محافظت می کنند.

پارکینسون چیست و چه علائمی دارد؟
پارکینسون بیماری است که سیستم حرکتی بدن را مختل می ‌کند. این بیماری زمانی اتفاق می‌افتد که برخی سلول‌ های خاص در مغز دچار مشکل می ‌شوند. معمولا این سلول‌ های عصبی مسئول تولید ماده‌ ی شیمیایی مهمی به ‌نام دوپامین هستند.
دوپامین ماده‌ای است که با بخش کنترل ‌کننده‌ی حرکات بدن در مغز مرتبط است. سیگنال‌ هایی که دوپامین به مغز می‌ فرستد به ماهیچه ‌ها اجازه‌ ی حرکت می‌ دهند.
هنگامی‌ که فرد به پارکینسون مبتلا می‌ شود، این سلول‌ های عصبی از کار می‌افتند و دوپامین به اندازه‌ی کافی ترشح نمی‌ شود، در نتیجه فرد برای حرکت دچار مشکل می ‌شود.
پارکینسون بیماری‌ ای پیش ‌رونده است و به مرور زمان بدتر می ‌شود، اما معمولا روند این وخامت کُند است و بیش از چندین سال طول می‌ کشد.
بنابراین روند درمانی مناسب می ‌تواند به داشتن زندگی عادی در فرد بیمار کمک کند.
جزیی از گروه بزرگتری از عارضه‌ های موسوم به اختلال‌های سیستم حرکتی است که در اثر از بین رفتن سلول ‌های تولید کننده دوپامین در مغز بروز می ‌یابد.
بیماری به مرور خود را به روش‌ های مختلفی مانند دشواری در راه رفتن نشان می ‌دهد و غالباً با لرزش‌های جزیی یک دست شروع می‌ شود.
هرچند رعشه نشانه شایع پارکینسون است، اما خود این اختلال باعث سفتی و گرفتگی عضلات یا آهسته شدن حرکات می‌شود.
پارکینسون به شکل‌های مختلف خود را نشان می‌دهد، برای مثال بازو های بیمار هنگام راه رفتن تاب نمی‌خورد، بیمار با لکنت حرف می‌زند یا حالت‌های احساسی مختلف بر چهره‌ اش نقش نمی‌بندد.
دارو درمانی و تحریک عمقی مغز علائم را تا حدی تسکین می‌دهد، اما بسیاری از بیماران به درمان‌های دیگری مانند فیزیوتراپی نیاز پیدا می‌کنند.
طرح درمان فیزیوتراپی در پارکینسون مطابق با نیازهای خاص هر بیمار، مرحله بیماری و علائم بروز یافته تهیه می‌ شود.
فیزیوتراپی عوارض ثانویه را به حداقل می‌ رساند و عملکرد و توانایی حرکتی بیمار را به حداکثر می‌ رساند.